මීට වසර 17 කට පෙර ජුනි 22 වන දින මගේ පක්ෂයේ නායකයා මගේ ජීවිතය පරදුවට තබා, මාව පාවා දී, මුහුණ බේරා ගැනීම සඳහා මා ගොදුරක් බවට පත් කර, පසුව පාර්ලිමේන්තුවේ මගේ අසුනෙන් ඉල්ලා අස්වන ලෙස ඉල්ලා සිටියේය. මම හුදෙක් ඔහුගේ නියෝග පිළිපැදීමෙන් පමණක් නොව මගේ රටට හොඳම දේ යැයි සිතූ දේද කළෙමි.

2001 සිට ආරම්භ වූ සටන් විරාම කාලය තුළ, මගේ පක්ෂ නායකයාගේ පූර්ණ සහාය ඇතිව, එල්ටීටීඊයේ හමුදා නායක කර්නල් කරුණා සමඟ සමීප සම්බන්ධතාවයක් ගොඩනඟා ගත්තෙමි. මේ නිසා, එල්ටීටීඊ නායක ප්‍රභාකරන් සමඟ ඇති වූ භේදය ගැන දැන ගැනීමට මම පළමුවෙන්ම රජයේ පැත්තේ සිටියෙමි.

කරුණාට එල්ටීටීඊ සාමාජිකයින් දහස් ගණනක් ඔහුට පක්ෂපාතී බව හොඳින් දැන සිටි මම, මෙම භේදය දැනට පවත්නා සාම සාකච්ඡාවලට බාධාවක් විය හැකි යැයි මම බිය වෙමි. මම මෙය වහාම මගේ පක්ෂ නායකයාගේ (අග්‍රාමාත්‍යවරයා වූ) සහ එවකට හමුදාපතිගේ අවධානයට යොමු කළෙමි.

2004 ජනවාරියේදී අරලියගහ මන්දිරයේ පැවති එම රහසිගත රැස්වීමේදී, මගේ පක්ෂ නායකයා විසින් හමුදාපතිවරයා ඉදිරියේ මට උපදෙස් දෙන ලද අතර, ඔහුගේ වචන මට පැහැදිලිව මතකයි: “කරුණා සමඟ දොර විවෘතව තබන්න. සාම සාකච්ඡාවලට බලපෑම් නොකිරීමට ඔබ කළ යුතු දේ කරන්න. ” මගේ පක්ෂ නායකයාගේ උපදෙස් අනුව මම කර්නල් කරුණා සමඟ රහසිගතව සම්බන්ධතා පැවැත්වුවෙමි.

ඔහු මට විලාප තැබුවේ ප්‍රභාකරන් සමඟ ඇති ලොකුම ප්‍රශ්නය නම් එල්ටීටීඊ ඉහල පෙළ නායකයන්ට සාමය ගැන කතා කිරීමේ කිසිදු අදහසක් නොමැති බවය, නමුත් හුදෙක් සටන් විරාමය යොදා ගනිමින් (ළමා සොල්දාදුවන් ද ඇතුළුව) නැවත කණ්ඩායම්ගත කිරීම හා බඳවා ගැනීම ය.

තව දුරටත්, බෙදීමෙන් ඔහුට අවශ්‍ය වූයේ ප්‍රභාකරන් සමඟ යුද්ධ කිරීමට නොව ළමා සොල්දාදුවන් ද ඇතුළුව ඔහුගේ සටන් හමුදා (එල්ටීටීඊයේ හමුදා බලකායෙන් අඩකට ආසන්න ප්‍රමාණයක්) විසුරුවා හැර ගැටුමට දේශපාලන විසඳුමක් ගෙන ඒම සඳහා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රධාන ධාරාවට පිවිසීමට ය.

එකල සන්දර්භය දෙස බලන විට, මෙය විශාල ඉදිරි ගමනක් ලෙස මම දුටුවෙමි. එල්ටීටීඊයේ හමුදා නායකයාට මේ ආකාරයෙන් දැනෙනවා නම්, පෙනීමෙහි අවසානයක් ඇති බව මම දැන සිටියෙමි. මෙම භේදය හේතුවෙන් ප්‍රභාකරන් තේරුම් ගනී යැයි මම සිතුවෙමි, ඔහුගේ හමුදා බලය ක්ෂය වී ඇති අතර ඔහුට සාමය ගැන කතා කිරීම හැර වෙනත් විකල්පයක් නොමැත.

මම මඩකලපුව නියෝජනය කළ අතර මගේ ජනතාව ප්‍රමාණවත් තරම් යුද්ධ හා සමූල ඝාතන දැක තිබේ. 1995 දී කරුණාගේම හමුදා විසින් සැඟවී සිට පහර දී මා සහ අභාවප්‍රාප්ත පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ආචාර්ය ජයලත් ජයවර්ධන ඝාතනය කිරීමට උත්සාහ දැරීය.මෙයින් සරලවම අදහස් කළේ දෙපස තවත් ලේ වැගිරීමක් සිදු නොවන බවයි.

මම කරුණාගෙන් ඉල්ලා සිටියෙමි. ඔහුගේ කැලෑ කඳවුරුවල රහසිගත රැස්වීම් කිහිපයක් හරහා ඔහු සිය හමුදා සමඟ එල්ටීටීඊයෙන් ඉවත් වී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලනයට පිවිසීමට සූදානම් විය. ඔහු වෙනුවෙන් ඔහු එය දුටුවේ තම ජනතාව පාවාදීමක් ලෙස නොව අරගලය සඳහා ඉදිරියට යා හැකි හොඳම පියවර ලෙසය.

ඔහුගේ ළමා සොල්දාදුවන් සියලු දෙනා යහපත් විශ්වාසයේ සලකුණක් ලෙස රජයේ සහාය ඇතිව ආපසු ගෙදර යැවීමට ඔහුට අවශ්‍ය විය. ඔහු නිසි ලෙස පිළිගත් යුනිසෙෆ් සහ ශ්‍රී ලංකා අධීක්ෂණ මෙහෙයුම (SLMM) ඉදිරියේ ඔහු එසේ කරන ලෙස මම ඉල්ලා සිටියෙමි.

ඔහු මගේ උදව් ඉල්ලුවා. කෙසේ වෙතත්, දේවල් මට ටිකක් සංකීර්ණ විය. ජනාධිපතිවරයා (චන්ද්‍රිකා කුමාරණතුංග) පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර හදිසි මැතිවරණයක් ප්‍රකාශයට පත් කර තිබුණි. මගේ පක්ෂ නායකයා කාර්යබහුල විය. මා මේ කාරණය ගැන සාකච්ඡා කළ එකම තැනැත්තා ඔහු බැවින් ඔහුට ළඟා විය නොහැකි විය.

කෙසේ වෙතත් ඔහු මට පැහැදිලි උපදෙස් ලබා දී ඇත: “සාම සාකච්ඡා ඕනෑම වියදමකින් ආරක්ෂා කර කරුණාට දොර විවෘතව තබන්න.” කාලය තීරණාත්මක බැවින් මම ඉක්මනින් ක්‍රියා කළෙමි. මේ අතර මගේ පක්ෂය මැතිවරණයෙන් පරාජයට පත් වූ අතර දැන් විපක්ෂයේ සිටියේය. කෙසේ වෙතත් මම නැවත පාර්ලිමේන්තුවට ගියෙමි.

නව රජය සාකච්ඡා දිගටම කරගෙන යාමට දැඩි උනන්දුවක් දැක්වූ අතර මගේ පක්ෂය දැන් විපක්ෂයේ සිටියද කරුණා සාධකය සමඟ ඉදිරියට නොයාමට කිසිදු හේතුවක් මා දුටුවේ නැත.මෙය දේශපාලනය නොවේ. මෙය ජීවිත සහ මගේ රට ආරක්ෂා කිරීම සඳහා ය.

මැතිවරණයෙන් දින කිහිපයකට පසු කරුණාට ඉවත් වීමට කාලය පැමිණියේය. ඔහුගේ ඉදිරි පෙළට ප්‍රභාකරන් විසින් එවන ලද උතුරු හමුදා විසින් පහර දෙන ලදී. ඔහු ඔවුන් සමඟ සම්බන්ධ වී සිවිල් ජීවිත විශාල වශයෙන් අවදානමට ලක් කිරීමට අකමැති විය. මමත් ඔහුගෙන් ඉල්ලා සිටියේ නිරත නොවන්න කියායි.

ඔහු කොළඹට ආරක්ෂිතව ගමන් කරන ලෙස ඉල්ලා සිටියේය. පාලක පක්ෂය සුළුතර ආණ්ඩුවක් පිහිටුවා ඇති හෙයින්, මගේ පක්ෂ නායකයා දේශපාලනය සමඟ කාර්යබහුල වූ අතර පාර්ලිමේන්තුවේ කථානායක ධුරය ලබා ගැනීම සඳහා විපක්ෂයේ පක්ෂ සමඟ සන්ධානයක් ඇති කිරීමට උත්සාහ කළේය. එය සිංහල / දෙමළ අලුත් අවුරුද්ද ද විය.

කරුණාගේ ඉල්ලීම මගේ පක්ෂ නායකයා හැර වෙන කිසිවෙකු සමඟ සාකච්ඡා කිරීමට තරම් සංවේදී නොවීය. ඔහු වෙත ළඟා විය නොහැකි නිසා, මම උතුරු හමුදා ඉදිරියට යමින් පෞද්ගලිකව මගේ ජීවිතය පරදුවට තැබීමට තීරණය කළ අතර, කරුණාට සහ ඔහුගේ ප්‍රධාන නායකයින්ට ඔහුගේ කැලෑ කඳවුරුවල සිට කොළඹට ආරක්ෂිතව ගමන් කිරීමට අවස්ථාව ලබා දුනිමි.

කරුණා සමඟ නැවත කොළඹට යන අතරමගදී මම නව විදේශ අමාත්‍ය ලක්ෂ්මන් කදිර්ගමාර් සහ සාම ලේකම් කාර්යාලයේ ප්‍රධානී බර්නාඩ් ගුණතිලක ට දුරකථන ඇමතුමක් ලබා දුන්නා. ඔවුන් දැන් රජයේ සිටින බැවින්, මා එකඟ වූ කරුණා භාරව ඔවුන් කටයුතු කරන බව මට දන්වන ලදී.

එකල පැතිර ගිය මාධ්‍ය සමපේක්ෂනය හමුවේ, කරුණා සහ ඔහුගේ කණ්ඩායම එදින සවස මා විසින් රජයට සහ හමුදාවට රහසිගතව භාර දුන් අතර, ඉතිරිය ඉතිහාසයයි – සමස්ත සිවිල් ගැටුමේ විශාලතම සන්ධිස්ථානයකි.

කරුණාගේ පලායාමට මා සම්බන්ධ බව දැනගත් ප්‍රභාකරන් තම දේශපාලන අංශයට නියෝග කළේ පුවත්පත් සාකච්ඡාවක් පවත්වා මගේ මැදිහත්වීම ප්‍රකාශයට පත් කරන ලෙසයි. මෙය ජුනි 20 වන දින සවස විය.

ඊළඟ දවසේ උදේ මට මගේ පක්ෂ නායකයාගෙන් දුරකථන ඇමතුම් ලැබුණා. මංගල සමරවීර සහ එක්සත් ජනතා නිදහස් සංධානයේ හි අනෙකුත් අය සාම සාකච්ඡා කඩාකප්පල් කිරීමට උත්සාහ කරන බවට මගේ පක්ෂයට දොස් පැවරීම සඳහා මගේ භූමිකාව උපයෝගී කරගනිමින් සුළු දේශපාලනයක් කිරීමට තමන්ගේම මාධ්‍ය සාකච්ඡා පැවැත්වූහ.

මගේ පක්ෂ නායකයා කෝපයට පත් විය. මම සන්සුන්ව ඔහුට කීවෙමි, “සර්, මම ඔබේ උපදෙස් අනුව ක්‍රියා කළෙමි.”
ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය: “අපි තවදුරටත් ආණ්ඩුවේ නැහැ, අපි දැන් විපක්ෂයේ සිටිමු. සාම සාකච්ඡා තවදුරටත් වැදගත් නොවේ. ”

මම කම්පනයට පත් වී ප්‍රතිචාර දැක්වුවෙමි: “සර්, ඔබට මෙය කොළඹ සිටින බව පැවසිය හැකිය. මම නියෝජනය කරන්නේ යුද්ධයට බියෙන් මිනිසුන් ජීවත් වන ප්‍රදේශයයි. ඔයා කිව්වා මේක හොඳ පියවරක් කියලා. ”
ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය: “දැන් මට පක්ෂය ගැන සිතිය යුතුයි. මම ලැජ්ජාවට පත්වෙනවා. ඔබ දැන් ඉල්ලා අස්විය යුතුයි! ”

මම රැස්වීමෙන් ඉවත්ව ගියෙමි. මට එදා හමුදා බුද්ධි අංශයෙන් දුරකථන ඇමතුම් ලැබුණා. ඔවුන් මට දන්වා සිටියේ මගේ ආරක්ෂාව අඩාල වී ඇති බවත් ඉතා පරිස්සම් විය යුතු බවත්ය. මම දැන් LTTE හි ලැයිස්තුවේ ඉහළින්ම සිටින අතර මගේ ආරක්ෂාව වහාම වැඩි කිරීමට සිදුවිය.

එල්ටීටීඊයෙන් මගේ බිරිඳට තර්ජනාත්මක දුරකථන ඇමතුම් ලැබෙන බව දැන ගැනීමට මම ගෙදර ගියෙමි. ඔවුන් හමුවීමට නැවත මඩකලපුව වෙත යන ලෙස ඉල්ලා සිටියෙමි.
මා කම්පනයට පත් වූනේ, මගේ දරුවන් දෙදෙනා පසුදා උදෑසන කොළඹ පාසැලට යමින් සිටියදී එල්ටීටීඊය විසින් (ව්‍යර්ථ වූ) පැහැරගැනීමේ උත්සාහයක් නිසාය.

මගේ පක්ෂය එදිනම උදෑසන ප්‍රකාශයක් නිකුත් කළේය, නායකයාට හෝ පක්ෂයට මගේ ක්‍රියාවන්ට කිසිදු සම්බන්ධයක් නැති බවත් මම තනිවම ක්‍රියා කළ බවත්. මා වෙනුවෙන් ප්‍රකාශයක් සූදානම් කරමින් සිටින බව මට දැනගන්නට ලැබුණි. ඔවුන් තනිවම මාව පාවා දී මාව ගොදුරක් බවට පත් කළා.

මගේ දුරකථනය නොකඩවා නාද විය. නව රජයේ ජ්‍යේෂ්ඨ සාමාජිකයින් කැඳවනු ලැබීය. ඔවුන් මගෙන් ඉල්ලා සිටියේ පක්ෂ මාරු කර ආණ්ඩුවට එක්වන ලෙසයි. ඔවුන් මට උපරිම ආරක්ෂාව දෙන බවට පොරොන්දු වූහ. මේ සියල්ල ව්‍යාජ අභිප්‍රායන් නොමැති සුලු දේශපාලන ක්‍රීඩා බව මම දැන සිටියෙමි.

මම දැනගෙන හිටියා මම හරි දේ කළා කියලා. නමුත් දැන් මගේ පවුලේ ජීවිත අනතුරේ. දශකයකට වැඩි කාලයක් මා පක්ෂපාතීව සේවය කළ මගේ පක්ෂ නායකයා විසින් මාව පාවා දී ඇත. ඔවුන් වචනානුසාරයෙන් දැන් කොටින්ට පෝෂණය කිරීමට කැමැත්තෙන් සිටියහ.

මගේ පවුලේ ආරක්ෂාව සඳහා පමණක් මගේ අසුනෙන් ඉල්ලා අස්වීමට මම සිතුවෙමි. මම පාර්ලිමේන්තුවට ගිය විට, අත්සන් කිරීම සඳහා දැනටමත් ප්‍රකාශයක් කෙටුම්පත් කර ඇති බව මම දුටුවෙමි. මට මුහුණ දීමට සිදුවනු ඇති මාරාන්තික ප්‍රතිවිපාක ගැන හොඳින් දැන දැනම එය නිර්ලජ්ජිත ලෙස මා හුදෙකලා කළේය.

මම එම ප්‍රකාශයට අත්සන් නොකළ නමුත් මගේම එකක් නිදහස් කළෙමි. මම පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයෙකු ලෙස ඉල්ලා අස්වීම මහලේකම්වරයාට භාර දුන් අතර ස්වයං පිටුවහල්ව ජීවත් වීම සඳහා මගේ පවුලේ අය සමඟ රටින් පලා ගියෙමි.

එම දිනය 2004 ජුනි 22 විය.
උත්ප‍්‍රාසාත්මක කාරණය නම්, වසර 17 කට පසු මම පාර්ලිමේන්තුවේ මගේ ධුරයෙන් ඉල්ලා අස් වූ දා සිට පරාජිත මන්ත්‍රීවරයකු පාර්ලිමේන්තුවට දිවුරුම් දෙනු ඇත.
ඔහුගේ නම රනිල් වික්‍රමසිංහ.
මාව පාවා දුන් සහ දිගින් දිගටම රට පාවා දුන් පක්ෂ නායකයා.
අලි සහීර් මවුලානා
18.06.2021

(පරිවර්තනය හිරන්‍යා මල්වත්ත)