මා මිත්‍ර ගැමුණු සිල්වා මියගොස් ඇති බව මට දැනුම් දුන්නේ ඔහු කිසි දා නුදුටු සුමේධ වීරවර්ධන. සුමේධ ඒ බව දැනගෙන ඇත්තේ මුහුණු පොතේ පළ වී ඇති පහත සඳහන් ලිපිය කියවීමෙන්. සුමේධ ඒ ලිපිය කියවා ඇත්තේ මාතෘකාව නිසා ඇති වූ කුතුහලයෙන්. ලිපිය කියවා ගෙන යෑමේ දී මගේ නමත් සඳහන් වී තිබූ බැවින් ඔහු මට කතා කර ගැමුණු මිය ගොස් ඇති බව කිවුවා. අදාළ ලිපිය සිළුමිණ පුවත්පත ගැමුණු සමග කරන ලද සාකච්ඡාවක් මත පදනම් වෙනවා.
ගැමුණු සිල්වා බොරුකාරයන්ගෙන් පිරි ලොවක වැඩ කාරයෙක් වුණා. ඔහු මිය ගොස් ඇති බව දැන ගත් විගස මට ඇති වූයේ විශාල කණගාටුවක්. ඔහු ගැන වෙන ම ලිපියක් ලිවීමට බලාපොරොත්තු වෙනවා. අද ඇතැමුන් කිසි වැඩක් නොකර බොරුවෙන් කීර්තියට පත් වෙනවා. ආණ්ඩුවට නීතියෙන් පඩි කපන්න බැරි බව දන්නා බොරුකාරයන් තම වැටුපෙන් කොටසක් කපා ගන්නා ලෙස ඉල්ලනවා. ඔවුන් බොරු කාරයන් නොවේ නම් කළ යුත්තේ ස්වෙච්ඡාවෙන් තම වැටුපෙන් කොටසක් කොවිඩ් අරමුදලට බැර කිරීමයි. එසේ කරන මහාචාර්යවරුන් කෙසේ වෙතත් අය ගැන මා දන්නවා.
පහත පළවන ලිපියේ මා ගැන සඳහන් වන්නේ ආර් ප්‍රේමදාස ක්‍රීඩාංගනයේ විදුලි ආලෝක කණු සවිකිරීමට ආධාර කළ තැනැත්තා ලෙස. මට මතක හැටියට ඒ සිදු වූයේ අසූවේ දශකයේ අග හරි අනූවේ දශකයේ මුල හරි. මැට්ටකු මැන්ටලයක් මිථ්‍යා මතධාරියකු ලෙස මා ගැන දන්නා වත්මන් උගත් තරුණ පරම්පරාව මා කණු කෙලින් කිරීමට ආධාර කරන්න ඇතැයි සිතන්න පුළුවන්.
ඒ කොහොම වෙතත් වත්මන් බුද්ධිමත් උගත් තරුණ පරම්පරාව මෙන් නොව ගැමුණු යකුන් එළවීම, බාර හාර හා තවත් දේ විශ්වාස කළ ඉංජිනේරුවකු වූවා. ඔහුට විද්‍යාජොති අභිධානයත් ලැබුණා. ඔහුට ඒ ලැබුණේ ඔහු වැඩ කාරයකු නිසා. එහෙත් විද්‍යාජොති බොරුකාරයන් පිටාර ගලන බව අමතක කරන්න බැහැ.
ගැමුණු කවුරුන්දැයි යම් පමණකට හරි දැනගන්න පහත සඳහන් ලිපිය කියවන මෙන් ඉල්ලනවා.
මිරිසවැටියේ යක්කු එළ¬වන්න පැය 12 න් ස්තූපයක් හැදුවා
ජ්‍යෙෂ්ඨ ඉංජිනේරු ගැමුණු සිල්වා
ඔහුගේ නාමය මෙරට ඉතිහාසයේ මෙන් ම පොදු ජනතාවගේ මතකයේ ද තවත් වසර ගණනාවක් ඉදිරියට රන් අකුරින් ලියැවෙනු ඇත. මෙරට සමාජයීය, ආර්ථික, දේශපාලනික, ආගමික, සංස්කෘතික හා ක්‍රීඩා ක්ෂේත්‍ර¬යන් හි සිදු වූ දැවැන්ත ඉදිකිරීම් පිටුපස සිටි තවත් එක් යෝධ සෙවණැල්ලක් වූයේ ඔහුය. මෙරට සිටින ජ්‍යෙෂ්ඨතම ඉංජිනේරුවරයකු හා ගුවන් හමුදා නිලධාරියකු වන ගැමුණු සිල්වා ගැන මෙන් ම ඔහු මෙරටට කළ සේවය හා අදටත් නිහඬව ම කරමින් සිටින සේවය පිළිබඳ ඔබ කිය¬විය යුතු ම වන්නේ එනිසාය.
කුඩා කල ඔබේ තොරතුරුව¬ලින් ම මේ කතා බහ අරඹමු?
මගේ මුල් ගම් පළාත කළුතර. අපේ පවුල එහි සිට තමයි කොළඹ පදිංචියට පසු කලෙක පැමිණෙන්නේ. මගේ පියා ඩේවිඩ් සිල්වා. එතුමා සේවය කළේ දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවේ. අම්මා වයලට් ප්‍රනාන්දු. මම තමයි පවුලේ වැඩිමල් ම දරුවා. මට බාල මල්ලිලා තිදෙනෙකුත් එක් නැගණියකුත් ඉන්නවා. මූලික අධ්‍යාපනය මම ලබන්නේ කළුතර ඥානෝදය විදුහලෙන්. ඉන්පසුව කොළඹ ආනන්ද විදුහලට ඇතුළත් වී විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය ලබනවා. මගේ සරසවි ජීවිතය හරිම සුන්දරයි. 1962 දී මං පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළත්ව 1969 දී යාන්ත්‍රික ඉංජිනේරු උපාධිය ලබා ගත්තා. කොහොම වුණත් අරගල නිසා විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය තරමක් දීර්ඝ වුණා.
උපා¬ධියෙන් පසුව ඔබ මොනවද කරන්නේ?
මගේ උපාධිය ඉංජිනේරු අංශයෙන් නිසා මම රාජ්‍ය ඉංජිනේරු සංස්ථාවට බැ‍ඳෙනවා. විශේෂයෙන් ම එයට බලපෑවේ එවකට ඉංජිනේරු සංස්ථාවේ සේවය කළ කුලසිංහ මහත්මයා. ඒ කාලෙ ඉංජිනේරුවෙක් වෙන්න ඕන¬නම් බැ‍ඳෙන්න ඕනෙ ඉංජිනේරු සංස්ථාවට. ඉතින් මමත් බැඳිලා කුලසිංහ මහත්තයට පින් සිද්ධ වෙන්න ඉංජිනේරු‍කම හරියට ම ඉගෙන ගත්තා. කුලසිංහ මහත්තයාත් එක්ක වැඩ කරන එක ලේසි වුණේ නම් නැහැ. එතුමා අපිට මොනව හරි වැඩක් පැවැරුවා ම, ඒ ගැන මම දන්නෙ නැහැ සර් කියල කියන්න පුළුවන්කම් තිබ්බේ නැහැ. ඉංජිනේරු බීඑස්සී පාස් වෙලා තිබුණා නම්, හැමදේම දැනගෙන ඉන්න ඕන. ‘සර් මම සිවිල් ඉංජි¬නේරු නෙමේ කිව්වොත්’ ඔහුට හරියට කේන්ති යනවා. සිවිල් වේවා මැකැනිකල් වේවා ඉංජිනේරුවෙක් නම් ඒ හැමදේම දැනගෙන ඉන්න ඕනැ කියන ස්ථාවරයේ තමයි කුලසිංහ මහ¬ත්මයා හිටියේ. එනිසා ඒ කාලෙ කුල¬සිංහ මහත්මයා අපිට හරියට වැඩ දුන්නා.
මොනවද ඒ ක‍ාලෙ ඔබගේ දක්ෂතා?
ඒ කාලෙ අපිත් ඉතින් බොහොම කම්මැලියො. ආසාවෙන් වැඩ කරපු මිනි¬ස්සුත් නෙමෙයි. (ඔහු සිනා¬සෙයි) ඒත් අපේ ගෙදරින් උග¬න්නපු දේ නිසාද මන්ද මගේ එක ගතියක් තිබුණා මට පවරපු වැඩක් බැහැයි කියන්නෙ නැතිව ෆේල් වෙන්නෙ නැතිව ඉවරම කරල දාන. විභාග නම් අනන්තවත් ෆේල් වුණා තමයි. ඒත් දුන්න වැඩේ නම් කවදාවත් ෆේල් කළේ නැහැ. ඒ අතර අපිට ලැබුණු අභියෝග අනුව කරපු සම¬හර දේවල් ලංක‍ාවේ පළ¬වෙනි පාරට කරපු දේවල් බවට අපිත් නොදැනීම පත් වුණා. ඒ කාලෙ පොඩි කොල්ලො විදි¬හට හුඟක් වෙලා¬වට මට ම පුදු¬මයි අපි ඒවා කළා නේද කියලා.
ඔබ ගුවන් හමුදාවට එක්වෙනවා නේද?
ඔව්. 1971 දි කැරැල්ල ආ වෙලාවෙදි. කුඩා කාලෙ ඉඳන්ම මට බො‍හොම ලොකු ආසාවක් තිබුණා ෆයිලට් කෙනෙක් වෙන්න. ඉතින් එයට ඒ කාලෙ ලන්ඩන් ඒ ලෙවල් සමත් වෙන්න ඕන. මම ලන්ඩන් ඒ ලෙවල් සමත් වෙලා හිටියේ. ඒත් මම ගුවන් හමුදාවට බැ‍ඳෙන්න යන විට ඒ වසරේ පයිලට්ලා බඳවා ගත්තෙ නැහැ. මෙහෙම ආසාවෙන් ඉන්නකොට මම ටියුෂන් කරලා මුදල් හොයාගෙන පෞද්ගලිකව එරෝප්ලේන් එළවන්නට පුරුදු වුණා. මොකද ඒ කාලෙ පැයකට ම එ‍රෝප්ලේන් පුහුණුවට අය කළේ රුපියල් හැටපහ් වගේ ගණනක්. මේ අතරතුර මම එංගලන්තෙ තවත් විභාගයක් කළා. එරෝමැටිකල් සොසයිටි කියලා. මම තමයි ඒ වෙනකොට ලංකාවෙන් ඒ විභාගය අරන් සමත්ව තිබුණේ. 1971 දි මම ගුවන් හමුදාවට බැ‍ඳෙනවා. ඒකත් හරි අහඹු විදිහට සිදුවෙන්නේ.
ඒ කාලෙ කොළඹ මහ¬ජන බැංකු මූලස්ථානය අපි හදමින් ඉන්නේ. එහි බෝර දාන්න ඕනෙ පයිල් ගහන්න. මේ අතර එහි වැඩ කරමින් තිබුණු මැෂින් එකක් කැඩිලා. කුලසිංහ මහ¬ත්තයා මාව එය හදන්න එතැනට එවනවා. මම දකි¬නවා ගුවන් හමුදා මූලස්ථානයේ ක්‍රීඩා පිටියේ සම්මුඛ පරීක්ෂණය පවත්වනවා. මමත් එයට එකතු වුණා. දවස ම එතැන ඉඳලා කොහොම හරි ගුවන් හමුදාට බැඳුණා. 71 දි පාස් අවුට් වෙලා මට ඕනෙ වුණේ ගුවන් යානා එළවන්න යන්න. ඒත් ඔවුන් මට කිව්වා අපිට එරෝ ප්ලේන් එළවන්න අය ඕන තරම් ඉන්නවා ඉංජිනේරුවො නැහැ. ඔයා ඉංජිනේරුවෙක් වෙලා ඉන්න කියලා. ඉතින් එයාර් ෆෝර්ස් එකේ ඉංජිනේරු අංශයේ ටෙක්නිකල් ඉංජිනේරුවෙක් විදියට වැඩ කටයුතු කළා. ඒ අතර ඉංජිනේරු සංස්ථාවෙත් වැඩ කළා. මේ අතරේ මට ප්‍රංශයට වසර තුනක ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබුණා.
ගුවන් හමුදාවේ පූර්ණ සහයෝගයෙන් මම ප්‍රංශ¬යට ගිහින් මගේ ශිෂ්‍යත්වයේ වැඩ කටයුතු සම්පූර්ණ කළා. කොහොම හරි 1979 දි මම ගුවන් හමුදාවෙන් ඉවත් වුණා. එදා ඉඳලා 2003 වසර වෙන තුරු ම ඉංජිනේරු සංස්ථාවේ විවිධ නිලතල හෙබවූවා. රටට දැයට විශාල වැඩ කොට¬සක් මේ කාලයේ මට කරන්නට පුළුවන් වුණා.
මොනවද ඔබ හොබ¬වපු නිලතල?
මම පටන් ගත්තෙ ග්‍රේඩ් තුන ඉංජිනේරුවෙක් විදිහට. අවුරුදු 9 ක් ගුවන් හමුදාවට සේවය කළ නිසා මට ඒ වසර 9 තුළම තනතුරු මුකුත් ම ඉංජිනේරු සංස්ථවේ දරන්න බැරි වුණා. පසුව ප්‍රධාන ඉංජිනේරු, නියෝජ්‍ය සාමාන්‍යාධිකාරී, සාමාන්‍යාධිකාරී තනතුරු හෙබවූවා. සාමාන්යයෙන් ඉංජිනේරු සංස්ථාවෙන් සිදු වුනු වැඩ වලදී අපි බොහෝවිට සිදු කළේ යකඩ වැඩ, වේලි ගේට්ටු, බිල්ඩින් වගේ දේවල් තමයි හැදුවේ. ඒවා¬යින් එච්චර අපේ නම් එළි¬යට ගියේ නැහැ. නමුත් ආර්. ප්‍රේමදාස ජනා¬ධිපති තුමා විවිධ දේවල් රටේ ඉදි¬කරන්න පටන් ගත්තා. ඒ යටතේ කවු¬රුවත් කරන්න බැහැ කියලා අත්හැර දාපු වැඩ සමූහයක් මම කළා.
ඉන් එකක් තමයි, මාලිගාවිල බුදු පිළිය ඔසවපු එක. අනෙක ඛෙත්තාරාමෙට රාත්‍රී කාලයේ ක්‍රිකට් ගහන්න ලයිට් කණු සිටවපු එක. මේ වගේ බොහෝ දේවල් මම කළා.
ඛෙත්තාරාම ක්‍රීඩාංගණ¬යට ලයිට් කණු සිටවීම පහසු වුණා ද?
ඛෙත්තාරාම ක්‍රීඩාංගණයට ලයිට් දාලා දෙන එක භාර වුණේ මට. මොකද ප්‍රේමදාස මහත්තයට අවශ්‍ය වුණා රෑට ලයිට් දාලා ක්‍රිකට් ගහන්න. මේ කතාව මට ඇහුණු වෙලාවෙ හිතුණා මේ මොන පිස්සු වැඩක් ද කියලා. ඒ කාලෙ ලෝකෙ ම රාත්‍රි¬යට ක්‍රිකට් ගහන්න පුළුවන් ස්ටේඩියම් තුනයි තිබුණේ. ඒ ඔස්ට්‍රේලි¬යාවේ මෙල්බර්න්, සිඩ්නි සහ පර්ත් විතරයි. මේ අතරින් හොඳ ම ක්‍රිකට් ස්ටේඩි¬යම් එක වුණේ පර්ත්. ඉතින් පර්ත්ව-ලට ගිහින් ඒ ගැන ‍හොයා බලලා ඇවිත් මෙහෙ වැඩේ පටන් ගත්තා. ඒ කාලෙ අද වගේ නෙමෙයි කැමරාවල සංවේදීතාවය අඩුයි. ඉතින් කැමරාවට හොඳට බෝලය පේන්න ලයිට් අවශ්‍යයි. කැම¬රාව zoom කළා ම හොඳට බෝලය දිස්වෙන්න ඕ‍න. මේ විදි¬හට අපි ක්‍රීඩාං¬ග¬ණය ඩිස¬යින් කරලා අඩි 200 ක් උස කණු 6 ක් ප්‍රංශ¬යෙන් ගෙනල්ලා එක කණුව¬කට ලයිට් අනූ අටක් දාලා තමයි කණු ගැහුවේ. කණු ගහන්න හරි ම අමාරුයි. මොකද යටට යන්න යන්න මඩ.
ඉස්සර ඛෙත්තාරාමෙ කුණු ගොඩක්. මෙයට උඩින් පස් දාලා තමයි ක්‍රීඩාංගණය ගැහුවේ. මේ හැමදේට ම ප්‍රේමදාස මහඅපිට මාස 6 ක් වගේ කාල¬යක් තමයි දුන්නේ. මට ඔහු කිව්වා “මං ළඟ මිලියන පනහක් තියෙනවා. මේකට දෙන්නම්. හැබැයි ඒ මිලින පනහ යොදවා මෙය කරන්නේ නැති නම් මම කිලිනොච්චියේ ඉඳල යාපනයට වතුර මේ මුදලින් ලබා දෙනවා” කියලා. අද මට හිතෙනවා එදා එතුමට මේ වැඩේ කරන්න දුන්න¬නම් කොච්චර හොඳ ද කියලා. මොකද අද මිලියන 5000 කින් වත් ඒ වැඩේ කරන්න පුළු¬වන් ද කියලා හිතන්න බැහැ. මේ කණු සකස් කරත්දී ක්‍රීඩාංගණයේ ක්‍රිකට් පිච් එකට හෙවණැල්ල නොවැටෙන්න ලයිට් කණු සවි කරන්න අවශ්‍ය වුණා. ඒ සඳහා මට ලොකු සහයක් දුන්නා ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා. අදටත් දවසේ පැය විසිහතර පුරා ම ග්‍රවුන්ඩ් එකේ පිච් එකට ලයිට් කණුවල හෙවණැල්ල වැටෙන්නේ නැහැ. මේ කාර්යයෙන් පසුව මාව මිනිස්සු හඳුන්වන්න පටන් ගත්තේ ‘කණු ශූරි’ කිය¬ලයි.
මාලිගාවිල බුදු පිළිමය ඔසවන එකත් ඔබට ලොකු අභියෝගයක් වුණා නේද?
පුරාවිද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවේ එකසිය එක්වන සැමැරුම වෙනුවෙන් තමයි මාලිගාවිල බුදු පිළිමය ඔසවන්නට ප්‍රේමදාස මහත්තයා තීර¬ණය කළේ. කුලසිංහ මහත්තයා තමයි මෙය භාරව කට¬යුතු කළේ. අපි උදව් වුණා. එයටත් ප්‍රේමදාස මත්තයා කාලය ලබා දී තිබුණේ මාස 6 ක් පමණයි. ඉතින් මාස තුනක් ම ගත වුණා. මේ ගැන උනන්දුවක් කුලසිංහ මහත්තයාගෙ තිබුණෙ නැහැ. දවසක් ප්‍රේමදාස මහත්තයා අපිට සාකච්ඡාවකට කැ‍ඳෙව්වා. අපේ සභාපතිතුමා වුණේ එන්.ඩී. පීරිස් මහත්තයා. ඔහු මේ ගැන කිසි ම දෙයක් දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. ප්‍රේමදාස මහත්තයා අහන ප්‍රශ්නවලට මෙයාට ගොත ගැහෙනවා. කොහොම හරි සාකච්ඡාවෙදි පීරිස් මහ¬ත්තයට ප්‍රේමදාස මහත්තය මෙහෙම කිව්වා.
“ඇන්ඩි දොඹේගොඩ බුදු පිළිමය තවම උස්සලා නැහැ. ඕක කරන්න බැරි නම් ඔය ‘ඇස්ඊසී’ එක වහල දානවා” කියලා බැණ වැදුණා. මමත් හොඳට ම බය වුණා. මොකද ඒ වෙනකොටත් එයින් සේවකයො තුන් දාහක් පමණ ජීවත් වෙනවා. මම පීරිස් මහත්තයගෙ කකුල පාගලා කිව්වා සර් මේක කරනවා කියලා කියන්න කියලා. ඒක ඇහුණු ප්‍රේමදාස මහත්තය මගෙන් ඇහුවා මේක කරන්න පුළුවන්ද කියලා. මම කිව්වා “පුළු¬වන් සර්” කියලා.
දොඹේගොඩ කැලේට ක්‍රේන් ගෙනියන්න බැහැ. අපි අපේ වර්ක් ෂොප් එකේ ම ක්‍රේන් එකක් හදා ගත්තා. අපි දැන් ඒ මඟින් බුදු පිළිමය ඔසවන්න උත්සාහ කරනා, කරනවා, ඉස්සෙන්නෙ ම නැහැ. පස්සෙ කරන්න ම දෙයක් නැති තැන අපිත් එක්ක වැඩ කරපු මිනිස්සු හැමදෙනාට ම කිව්වා මස් මාළු නොකා පේවෙලා තම තමන් අදහන දෙවිවරුන්ට බාරහර වෙන්න කියලා. දැන් වැඩේට සුමාන දෙකක් ඉතුරු. බුදුපිළිමෙ විවෘත කරන්න ප්‍රේමදාස මහත්තය ආරාධනා කාඩ්පතුත් මුද්‍ර¬ණය කරලා. ඒත් බුදු පිළිමය ඉස්සෙන‍්නේ නැහැ. මමත් දැන් හරිම දුකින් ඉන්නේ. මම හිතුවා දැන් සංස්ථාව වහන්න තමයි වෙන්නේ කියලා. මම එහි ලේකම්ට මගේ ඉල්ලා අස්වීමේ ලිපි¬යත් බාර දුන්නා.
ඒ ඇවිත් නැවත පිළිමය ඔසවන්න අවසන් උත්සායත් දරනවා කියලා හිතාගෙන කතරගම දෙවියන්ටත් භාර වුණා. ඉන්පසුව බුත්තල පාරේ තිබෙනවා කුඩා කෝවිලක්. එයටත් ස්තෝත්‍ර කියලා බාර වුණා. ඇවිත් මගේ සේවකයින් එක්ක බුදු පිළිමය ඔසොවන්න කටයුතු කළා. මෙන්න බොලේ මොන හාස්කමක් ද දන්නෙ නැහැ ටික ටික පිළිමය එස¬වෙන්න පටන් ගත්තා. අන්තිම දවසේ හවස තුනට විතර ප්‍රේදාස මහත්තයත් එතැනට ඇවිත් අපිත් එක්ක පිළිමය කෙළින් කරලා ඔසවා තැබුවා. එය කවන්ද පිළිමයක්. මෙයට එතුමා මල් මාලයක් දාලා බැන්දා. එදාට පසුවදා එතුමට එරෙහිව විශ්වාසභංග¬යක් ගෙන ආවා. කවන්දයට වැන්ද නිසා තමයි මේ දේ වුණේ කියලා මිනිස්සු කතා වෙන්න ගත්තා.
මෙයින් පසුව එතුමා හිතුවා බුදු පිළිමයට ඔළුව දවස් හතරක් ඇතුළත සවි කරන්න ඕනැ කියල. ඉතින් බුදු පිළිමයත් සුදු යකඩ තීරු බස්සවමින් උපරිමයෙන් අපි සවිකළා. එදාට පසුව දා එතුමා විශ්වාස භංගය දිනුවා. ඔන්න ඔය විදි¬හට තමයි බිම වැටී තිබුණු මාලිගාවිල බුදු පිළිමය එස වුණේ.‍ මේ අතර තවත් දෙයක් එතැන සිදු වුණා.
ඒ කාලෙ එල් ටී ටී ඊ එක යුද්ධ කරන කාලෙ S T F එකේ ආර¬ක්ෂාව පිටයි මේ කටයුතු සිදු වුණේ. බුදු පිළිමය ඔස¬වන විට තවත් බාධාවක් අපිට තිබුණා. ඒ තමයි විශාල කළු මැදිරිය ගහක් එතැන තිබීම. විශාල වැස්සකුත් සුලඟකුත් ඇවිත් ඒ ගස පෙරළාගෙන ගියා. එය ඇත්තට ම ආශ්චර්යයක් වුණා.
ඔබ අතින් තවත් බෞද්ධ ස්ථාන බොහො¬මයක් ප්‍රතිසංස්කරණය වුණා?
ඔව්. මිරිසවැටිය, ජේතවනය, අභයගිරිය, තිස්සමහාරාමය වගේ බොහෝ සිද්ධස්තාන මම නැවත ගොඩනැගුවා. ජේ. ආර්. ජයවර්ධන ජනාධිපතිතුමා මිරිසවැටය විවෘත කරන්නට ගිය මොහොතේ එය කොටස් දහ අටකට කඩාගෙන වැටුණා. පසුව මෙය ආණ්ඩුවෙ මුදල් සතයක්වත් නොයොදා මිනිසුන්ගේ මුදල්වලින් ගොඩනඟන්න තීරණය වුණා. මිරිසවැටිය වටේට පිංකැට දාලා මුදල් එකතු කළා. ඇත්තටම මිනිස්සු හරියට සල්ලි දුන්නා මෙයට. අපි මිරසවැටිය ගොඩ නඟන්නට පටන් ගත්තා. ඒත් එය හරියන්නෙම නැහැ. චෛත්‍යය බඳි¬න්නට ගන්න ගඩොල් කැට වතුරට තෙමුණු ගමන් කුඩු වෙලා යනවා. අනෙක ඒ ගඩොල්වල ප්‍රමිතියක් තිබුණෙත් නැහැ. පස්සෙ ප්‍රේමදාස මහත්තයා අපිට කිව්වා හරි ප්‍රමිතියට ගලක් හදන්න කියලා. අන්තිමට ඉන්දියාවට දෙන්නෙක් යවලා හරි ප්‍රමිතියට ගඩොල් නිපදවන තාක්ෂ¬ණය මෙහෙට ගෙන ආවා. ඒ විදිහට ගඩොල් පුච්චලා මිරිසවැටිය ගොඩනගන්න හද¬නවා. ඒත් පෙර වගේමයි. විවිධ බාධා එනවා. අනෙක ප්‍රේමදාස මහත්තයට මම දවස ගාණේ මේ ගොඩනැගීම ගැන වාර්තාවක් හදල අරින්න ඕන. ඒ කාලේ ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමාගේ උපදේශක හිමිනමකට උන්වහන්සේ බුරුමෙට වැඩි වෙලාවකදි හමු වූ භාවනායෝගී හාමුදුරුනමක් පවසා තිබුණා මිරිසවැටිය මීට පෙ¬රත් ගොඩනගන්න ගියාට බැරි වුණු බව. ඒ මෙතනට අරක් ගත්ත යක්කු ඉන්න නිසා බව. මිරිසවැටිය යළි ගොඩ නඟන්න ඕන නම් මේ යක්කු ටික වෙන තැනකට යවන්න ඕනැ කියලා. ඒ වෙනුවෙන් මිරිසවැටිය චෛත්‍යයේ හතර කොන් තෝරලා එහි එක් තැනක පැය දොළහක් ඇතුළත ස්තූපයක් ගොඩනගලා එයට මේ යකුන් යවන්න ඕන කියලයි කිව්වේ. ඉතින් බැරිම තැන මම ප්‍රේමදාස මහත්තයට කිව්වා සර් මේ දේ අපි කරල බලමු කියලා. එතුමත් කැමැති වුණා. සාමාන්‍යයෙන් පුරාවිද්‍යා එකෙන් ආවට ගියාට ස්තූප හදන්න දෙන්නෙ නැහැ. ඒ බව හාමුදුරුවන්ට කීවිටම හාමුදරුවො කිව්වේ හතර කොනේ බලන්න එවිට යම් සාධකයක් හමුවේවි කියලයි. ඒත් කොහෙ හොයන්නද මිරිසවැටියෙ කඩාගෙන වැටුණු ගඩොල් හැම තැනම. කොහොම හරි ‍අඩි පහළොවක ස්තූපයක් හද¬න්නට පටන් ගත්තා. එයට ධාතූන්වහන්සේ නමක් පූජා කළේ එවකට සිටි දානපති යුවළක් වූ ඩී.පී ජය¬සිංහ යුවළ. පාන්දර පහට පටන් ගෙන හවස පහ වෙන කොට වැඩ නිම කර කොත පැළැන්දුවා. යකුන් ටිකට එයට යන්න කිව්වා. විශ්වාස කරන්න එයින් පසුව කිසිම බාධාවක් නැතුව දඩිබිඩි ගාලා මිරිසවැටියේ වැඩ නිම කළා.
මීට අමතරව දළදා මාලිගාවේ රන්වහල, රන්වැට වගේ ම නෙළුම් පොකුණ රඟහල හද¬න්නත් මගේ දායකත්වය මම ලබා දුන්නා. එදා මම කරපු ‍දේවල්වල බොහෝ දේ සැකසුවේ මෙරට දීම තමයි. පිටරටවලින් මිලියන ගණන් දේවල් ගෙන එන්නට ඉඩ දුන්නේ නැහැ. බැරි ම දෙයක් ‍මිසක මෙරට නිපදවා ගන්න පුළුවන් හැම දේම මෙරටදීම මම නිෂ්පාදනය කරගෙන යොදවා ගත්තා.
මිහින්තලේ ස්තූපයේ කොත පැළැන්දුවේ ඔබ?
එයත් හරි ආස්වාදජනක කතාවක්. මිහින්තලේ ස්තූඵය හදලා එයට කොත පැලැන්දුවේ 77 රජය බල¬යට පත් වුණාමයි. ඒ වෙනකොට ගුවන් හමුදාවට තිබුණා ඇන්ජින් දෙකේ හෙලි කොප්ටර් එකක්. එයින් බර ඔස-වන්න පුළු¬වන්. අපි හදපු කොත කෑලිවලට ගලවන්න පුළුවන්. මේ කොත ටොන් එකහමාරක් පමණ බරයි. කෑලි කෑලි ගලවලා ගුවනින් රැගෙන ගිහින් තමයි කොත පැලැන්දුවේ. මට ම තමයි එය සිදු කරන්නට වුණේ. කොහොම හරි ලංකාවේ පළමු වතාවට තමයි ගුවනින් ඒ විදි¬හට හෙලිකොප්ටරයකින් ගිහිල්ලා කොතක් පැලැන්දුවේ.(තුෂාරි නේරංජා වික්‍ර­ම­සිංහ)