පින්වත් ලොකු හාමුදුරුවනේ,

මන් ගියා පන්සලෙන් සදහටම.

ඔබ වහන්සේගේ ගුරු සෙවනේ පුරා වසර 20ක් හිටපු මට ඔබ වහන්සේ සැලකුවේ පියෙක් වගේ.

මට සමාවෙන්න මං අතින් දැන හෝ නොදැන යම්කිසි වරදක් උනා නම්.. අන්තිම කාලේ මන් හිටියේ මහණකම ගොඩක් නීරස වෙලා. කීපවතාවක්ම ඔබ වහන්සේ ලඟට ඇවිත් මේ වග නොකියා අපහු හැරිලා ගියේ ඔබ වහන්සේට තිබුණු අසීමිත ආදරය නිසා, භක්තිය නිසා…

“හදවතින්ම සිනහ වන්නේ කිරි දරුවන් පමණයි” කීවාට ඔබ වහන්සේගේ සෙනෙහබර සිනහව සිහි වන විට මගේ හදවත තවමත් රිදුම් දෙනවා. ඇත්තම කිවොතින්, මගේ හිත තිබුනේ වෙන තැනක..

ඉස්සර මගේ හිත තිබුනේ බුද්ධ පුජාව ගැන, පන්සලේ වත් පිළිවෙත් ගැන.. පස්සේ ඒ හිත “නිලන්ති” ළඟ නැවතුනා…

අපේ හාමුදුරුවන්ට මතකයි නේද ඉස්සර සුදු ගැහැණු ළමයෙක් මගෙන් ධර්ම ගැන ප්‍රශ්න අහනවා. අන්න එයයි නිලන්ති කියන්නේ.
මන් ඉස්සර ආදරේ කරේ මහණකමට, ඒත් මගේ නිලන්ති ඉස්සරහ ඒ මහණකම දියවුනා.. (පිය උරුමයෙන් අපට ලැබුණු ආරක්ෂක ස්ථානය සතර සතිපට්ඨානය. මම මේ ආරක්ෂක ස්ථානයේ නොසිටිය නිසයි මාරයට අසුවුනේ.)

ඒත් මන් මේ ටිකත් දන්නවා අපේ හාමුදුරුවනේ… ඒත් දැන් ප්‍රමාද වැඩිය… “අප්පමාදෝ අමත පදං… පමාදෝ මච්චුනෝ පදං” යන ඔබ වහන්සේ විසින් මට ඉගැන්වූ බුදු වදන මා ඇස් ඉදිරියේ සත්‍ය වෙලා වගේ මට දැනෙනවා.

මට ඉස්සර මිනිස්සු දානේ බෙදලා කැව්වේ නැති ටික විතරයි.. ඉස්සර මට මිනිස්සු ගොඩක් ආදරෙයි… නූල් පොටකින්වත් අඩුවක් දැනුනේ නැහැ..

මේ සුන්දර නිවන් මඟ වඩන්නන්ට සිවුපසයෙන් නම් කිසිම අඩුවක් දැනෙන්න දුන්නේ නැති මිනිස්සු කොටසක් එදා පන්සලේ මං දැක්කා… එදා ඔබ වහන්සේ එක්ක පිරිතකට වඩිනකොට මිනිස්සු සාධු කාර දුන්න හැටි මට මතක් වෙනවා.

ඒත් අද මිනිස්සු මං දිහා බලන්නේ වපර ඇහැකින්… අවඥා සහගත වාග් ප්‍රහාර වලින් මගේ හිත නිතර පැරෙනවා… එදා සිනහවෙන් මුව පුරවගෙන සිටි නිලන්ති දවසම ඉන්නේ ඔරෝගෙන… සිවුර දාගෙන ඉන්න ගමන් මන් ගහපු සුන්දර පැලෑන් හිතපු තරම් සුන්දර උනේ නෑ..

ජොබක් හොයාගෙන ගැහැණියක් නඩත්තු කරන එකේ අමාරුව දැනුයි මට තේරෙන්නේ… ලුණුයි, බතුයි කන්න උනත් ලෑස්ති කියපු අය අද නැහැ. මුදල් සොයන්නට දරන කායික වෙහෙස පරදා මානසික වෙහෙස සහ පීඩනය තදින්ම දැනෙන්න පටන් අරන්.

ඔබ වහන්සේ පෙන්වූ සුන්දර නිවණ කුමක්දැයි මා නොදන්නා මුත් එහි කෙතරම් මීට වඩා කෙතරම් අගනේ දැයි දැන් මට වැටහේ…
යලි සිවුරට යා යුතු යයි සිතෙන වාර ගණන නම් මෙතකැයි කිව නොහැකිය. මකුළු දැළක සිරවූ කුරුමිණියෙක් මෙන් සිතුවිළි නමැති යුද්ධ භූමියක මා අතරමං වී ඇති සෙයකි. ඊයම් බරුවක් ඔලුවේ හිරවූ පරිද්දෙන් දීර්ඝ හිසේ රුදාවක් මට වැළදී ඇත.

මා අරිහත් ධජය පොරවාගෙන කම් සැප වෙනුවෙන් මැවූ හීන හුදෙක් සිහිනම බව මට තේරී අවසන්ය… යමෙක් නිබ්බාණ වෙනුවෙන් සිවුරක් ඉල්ලාගත් විට ඔහුට හෝ ඇයට වෙනත් කිසිවක් යා දෙන්නේ නැත.. උතුම් වූ නිබ්බාණ ධාතුවට සළකන්නට, ඒ උතුම් ආර්ය මාර්ගය වඩන්න උන් වෙනුවෙන් බැල මෙහෙවරකම් කරන්නට පිරිසක් නිතැතින්ම බිහිවේ.

ලියමින් ඉන්න අතරේ පුතු හඬනු ඇසේ… පුතු නැළවීමට මා යා යුතුව ඇත.

මතු මතු උපදින භවයන් හි මට ඔබ වහන්සේගේ කල්‍යාණ මිතුරු අසුරම ලැබේවා (සතර සතිපට්ඨානය කිසි දිනක මට මග නොහැරේවා) යයි පතමින්

මා නවතිමි…

මීට
පොඩි නම සුනන්ද…(සම්පත්)