ඊයේ හවස 6 ඉදන් අද උදේ 6 වෙනකල් මම ඩියුටි හිටියෙ බංඩාරගම බොල්ගොඩ පාලම ළඟ..උදේ 5.45ට විතර අක්කා කෙනෙක් ආව ස්කූටි එකක අවුරුදු 5ක විතර චූටි දුවෙකුයි වයසක අම්ම කෙනෙකුයි දාගෙන..අපිව දැකල අපි නතර කරන්නත් කලින් එයාම බයික් එක මගෙ ලග නතර කරල කිවුවෙ මෙහෙම දෙයක්..

“අනේ බනින්න නම් එපා සර්..මම නර්ස් කෙනෙක් කලුතර හොස්පිටල් එකේ..මගෙ මහත්තයා මේල් නර්ස් කෙනෙක්.එයා තිස්සමහාරාමේ වැඩ කරන්නෙ..අපි දෙන්නම හොස්පිටල් වල හිරවෙලා ඉන්නෙ..ගෙදර ඉන්න මගෙ ළමයයි අම්මවයි බලන්න මටවත් එන්න වෙලාවක් නැහැ.මම මෙයාලව මම දන්න මෙහෙණින් වහන්සේ නමක් ඉන්න ආරාමෙකට ගිහින් දාන්න යන ගමන්..අඩුම තරමෙ එයාල කාල බීල වත් ඉදියිනේ අපිට නිදහසක් ලැබෙනකල්..”

අන්තිම වචන ටික කියද්දි නර්ස් අක්කගෙ ඇස්වලින් කදුලු පනිනව මම බලාගෙන..මමත් අම්මගෙයි අප්පච්චිගෙයි මූණ දැක්කෙ මාස දෙකකට විතර කලින්..ආයෙ කවදා එයාල බලන්න ගෙදර යන්න පුලුවන් වෙයිද කියල මම දන්නෙත් නෑ..අපි ඉන්නෙත් අපිට ලැබුන තාවකාලික තැන් වලට වෙලා ලැබෙන දෙයක් කාලා තමයි..ඒත් තමන්ගෙ අවුරුදු 5 ක විතර ළමයා වයසක අම්ම එක්ක ආරාමෙක නතර කරල තමන්ගෙ රාජකාරියට යන ඒ අක්කගෙ ජීවිතේ මේ දවස්වල ගෙවෙන හැටි දැක්කම, අපි කන්නෙ මොන කටුද කියල හිතුනා..

සමහර අය ගෙවල් වල ඉදල එපා වෙලා තියෙන්නෙ කියද්දි, තවත් කෙනෙක් ගෙවල් වලට වෙලා ඉන්න ඒ අය වෙනුවෙන් තමන්ගෙ සැමියා, බිරිද, ළමය, අම්ම, අප්පච්චිව අමතක කරල ,, එයාලව ආයෙ කවදා දකින්න ලැබෙයිද කියල නොදැන හරියට නින්දක් වත් නැතිව වැඩ කරනව..

ජීවිතේ කවදාවත් නොදැනුන තරමෙ ආදරයක් ගෞරවයක් නර්ස්ලා ගැන අද හිතේ ඇතිවුනා..මගෙ යාලුවො අහනව, ඇදිරි නීතිය වෙලාවෙ එලියට යන්න විදියක් ගැන..පෝස්ට් දානව, ඇදිරි නීතිය දාපු වෙලවක එලියට යන්න පුලුවන් කෙල්ලෙක්, කොල්ලෙක් ලැබෙන්න පින් කරන්න ඕනිලු කියල..හැබැයි මතක තියගනින් මචං, උඹලා අනවශ්‍ය වැඩවලට මේ වෙලාවෙ එලියට ගිහින් තවත් ලෙඩ වැඩි කලොත් සමහරවිට මම කලින් කිවුව අයට තමන්ගෙ සැමියව,බිරිදව,ලමයව, අම්මල, අප්පච්චිල, සදහටම ආපහු බලන්න බැරි වෙන්න පුලුවන්..ඒ ගැන හිතල පුලුවන් තරම් තනි තනියෙන් පරිස්සම් වෙන්න බලපං මචං..ඒක උඹල අපි වෙනුවෙන් මහන්සි වෙන හැමෝටම කරන කළගුණ සැලකීමක් වෙයි.. 🙄🙄

සටහන උපුටා ගැනීම    – @Bagawantha_Ekanayake ෆේස්බුක් පිටුවෙනි