සිංහල මිනිසා පාඩම් ඉගෙන නොගන්නා එකෙකු බව කලක් වෙලේ සිට මට වැටහී තිබේ. කොරෝනා වෛරසය වත් අපිට පාඩමක් උගන්වනු ඇද් ද? එහෙත් මෙදා ඒ පාඩම ඉගෙන ගත හැකිව ඇත්තේ අපට නොමැරී සිටින්නට හැකි වුවහොත් පමණි.
අප නිදහස ලබාගැනීමෙන් පසු ගමන් කර ඇති මග මෙන්ම, 77 පසුව ගමන්කර ඇති මඟ ද සලකා බලන විට කොරෝනා නොආවද වැඩි කල් නොගොස් මෙවැනි ඉරණමකට අපට මුහුණ දෙන්නට තිබුණේ යැයි මට සිතේ.

මෙවැනි ඉරණමකට අපට මුහුණ දෙන්නට සිදුවනු ඇතැයි අපට වැටහෙන්නට තිබුණේ මීට අඩසියවසකට පෙරයි. එහි පළමු පෙරනිමිති අපට පෙන්වන ලද්දේ 71 ඇති වූ පළමු ජේවීපී කැරැල්ල විසින් හා 87 දී ඇතිවූ දෙවැනි කැරැල්ල විසිනුයි. ඒ කැරලි දෙකට හේතුවුයේ කුමක්ද? නිදහසින් පසු ගෙන ආ ආර්ථිකය හා විශේෂයෙන්ම 77න් පසු ගෙන ආ විවෘත ආර්ථිකයයි. ඒ තරුණයන් ලේ හලන විප්ලවයකට යොමු කරන ලද්දේ ඔවුන් පෙළන ලද විරැකියාව, දරිද්‍රතාවය, ඉච්ඡාභංගත්වය සහ ඇති-නැති පරතරයයි. මේ කරුණුමයි උතුරේ තරුණයන් ගේ ත්‍රස්තවාදයට හේතු වූයේ. ඊට තවත් අනුපානුවක් ද බලලෝභීි ජාතිවාදී දෙමළ නායකයන් විසින් එකතු කරන ලදී. එනම් දෙමළ තරුණයන් මුහුණ දෙන ඉරණමට හේතුව දකුණේ ඇති සිංහල ආණ්ඩුව බව ඒ තරුණයන්ගේ මනසට ඇතුළු කිරීමයි.

පළමු ජේවීපී කැරැල්ලෙන් පසු බණ්ඩාරනායක මැතිණියගේ රජය කිසියම් පාඩම්ක් ඉගෙනගෙන ප්‍රතිකර්ම කීපයක් ඉදිරිපත් කළ ද ඒවා සාර්ථක වී යැයි කිවහැකි නොවේ. ඊට හේතුව මාක්ස්වාදී න්‍යායාචාර්යවරුන්ගේ උපදෙස් ක්‍රියාවට නැංවීමට යාම යැයි මම සිතමි. එතුමියට ජාතික ආර්ථිකයක් වෙත යාමට උුවමනා වුවද මාක්ස්වාදීන්ට උවමනා වූයේ ඔවුන්ගේ න්‍යාය පත්‍රය ක්‍රියාවට නැංවීමයි. ‘ලෙඩා මැරුණත් බඩ සුද්ද වී ඇති ය’ යන ඊනියා න්‍යායයි හාල් පොලු, මිරිස් පොලු ඇතිකර ජනතාව පීඩාවට පත් කරන ලද්දේ ඉන් සිදුවූයේ 77 පෙරළියට මගපාදා ජේ ආර් ජයවර්ධනට රට ජාතිය වනසන නව ලිබරල්වාදී හලාහලය ගෙන ඒමට අවස්ථාව සලසා දීමයි.

1987 පමණ වනවිට දස වසකින් පසු ඒ හලාහලයේ විෂ පෙනෙන්නට පටන් ගනිත්ම එහි ආදීනව දක්වන නිබන්ධනයක් මම ලියා පළ කලෙමි. ‘ජාතික චින්තනය සහ ජාතික ආර්ථිකය’ යන ඒ නිබන්ධය මා පළ කළේ රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතාගේ අභියෝගයට පිළිතුරක් වශයෙනුයි. ප්‍රේමදාස මහතාගේ සුබසාධන පැලැස්තර ප්‍රතිකාරය රෝගය සුව කරන්නත් නොවීය.

ඉනික්බිතිව පහළ වූ සියලු ආණ්ඩු විසින් කරන ලද්දේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගේ නව ලිබරල්වාදී ආර්ථිකය ඉදිරියට ගෙන යාමයි. කුඹුරු ගොඩකර ගර්කිස් වගාකර පිටරට යවා බුලත් කොළයද පුවක් ගෙඩිය ද පිටරටින් ගෙන්වීමට තරම් ඒ ආර්ථික න්‍යාය ප්‍රගුණ කරන ලදී.

ඒ ධනවාදී විජාතික ප්‍රතිපත්තියේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස බිහිවූ ප්‍රභාකරන්ගේ ත්‍රස්තවාදය විනාශ කිරීමෙන් පසු මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා විසින් අවශ්‍යව තිබූ ප්‍රතිකර්මය ඉදිරිපත් කරනු ඇතැයි මම උදෙක්ම බලා සිටියෙමි. අපි දැන් තිස් වසරක් පැවැති ත්‍රස්තවාදය ඉවර කළා. උතරේ මෙන්ම දකුණේ තිබුණු මේ ත්‍රස්තවාදයට හේතු වූයේ මේ විෂම ආර්ථික යයි. දැන් අපි සියලු දෙනාම එකතු වී ඒ විෂම ආර්ථිකය පිටුදැක දුක්විඳ මේ රට ගොඩනැගීමට ලෑස්ති වෙමු’ මෙවැන්නකුයි මා එවෙලෙහි එතුමන්ගේ කටින් පිට වනු දැකීමට බලාපොරොත්තු වූයේ. අපගේ අදහස් දක්වන ‘ජාතික පුනර්ජීවන කොමිසමේ වාර්තාවක් ද අපි ඉදිරිපත් කෙළෙමු.
එහෙත් සිදු වූයේ එවැන්නක් නොවේ. එතුමන්ට උපදෙස් දුන් ආර්ථික විද්‍යාඥයන් කියා සිටියේ නව ලිබරල්වාදී ‘අපනයන ආනයන’ මන්තරය තව තවත් වැඩියෙන් ජප කරන ලෙයසි.

මෙහි අවසාන ප්‍රතිඵලය වූයේ මේ ඊනියා සංවර්ධනය තවදුරටත් පවත්වාගෙන යාම සඳහා මුළු ලෝකයටම ණය වීමයි. මේ වන විට බිලියන ගණනක් වන ණය කවදා ඉවර කළ හැකි ද? යන්න සිතා ගැනීමටත් නොහැක. ණයවලට හිලව් කිරීම සඳහා දැන් අපේ භූමියද පිටරැටියන්ට විකිණීමට අපට සිදු වී තිබේ.
කොරෝනා වසංගතය විසින් දැන් කර ඇත්තේ භූමිය පාවා දීමට අමතරව රටේ ජනතාවද නිරාහාරව මිය යෑමට සැලැස්වීම යි. ඒමඟින් වත් අපේ ඇස් ඇරේ යැයි කොරෝනාව සිතන්නට ඇත.

අප ඉහතින් දැක්වූ අපට මුහුණ දීමට සිදුවූ දුර්දාන්ත සිදුවීම් මගින් අප අවැසි පාඩම් ඉගෙන ගත්තේ නම් මේ වන විට මෙවැනි භයානක ඉරණමකට මුහුණ දීමට අපට සිදු නොවනු ඇති නොවේද? අපේ භූමියත් ජනතාවත් බේරා ගැනීමේ අවස්ථාව තිබුණා නොවේද?
මේ රජය ගෙනයන අතිශය සාර්ථක ක්‍රියාමාර්ගය හමුfවී කොරෝනා වසංගතය නම් ටික දිනකින් පහවී යනු ඇත. එමෙන්ම ඉන් සුව වන සංඛ්‍යාව සලකා බලන විට එය තවදුරටත් මාරාන්තික රෝගයක් නොවන බව ද පෙනේ. අපට මියයන්නට වන්නේ කොරෝනාවෙන් නොව අපට මුහුණ දීමට සිදුවන මහා ආර්ථික අවපාතයෙනුයි.

1930න් පසු මෙවැනි දුර්දාන්ත ආර්ථික අවපාතයකට ලෝකයම බිලි වී නැති බව ලෝක බැංකුව විසින් පෙන්වාදී තිබේ. එය දැක ගැනීමට ලෝක බැංකුවේ නිරීක්ෂණ අවශ්‍ය නොවේ. මේ ඉරණමට ලෝක බැංකුව ද සෑහෙන දුරට වගකිව යුතුයි.
මේ ආර්ථික අවපාතය හමුවේ අපට මුහුණද දීමට සිදුවන තත්ත්වය කෙබඳුද?
ණය ගැනීමට අමතරව ඊනියා සංවර්ධන සදහා අවශ්‍ය වීනිමය අප විසින් ලබාගන්නා ලද්දේ අපගේ තේ ටිකට ඇඟලුමට අමතරව අපේ ගමේ උන් ගැහැනුන්ද පිටරටට අපනයනය කිරීම මගිනුයි. අපට විනිමය සැපයූ ප්‍රධාන මාර්ගය වූයේ මෙසේ මැදපෙරදිගට අපනයනය කරන ලද අපේ ගැමි ගැහැණුයි.

මේ ලෝක ආර්ථික අවපාතය හමුවේ මොවුන්ට යන කලදසාව කුමක්ද? ඔවුන්ට තවදුරටත් එහි රැඳී සිටින්නට හැකි වේද? අපට විනිමය සපයන්නට පුළුවන් වේද?

මොවුන් තව දුරටත් රට තුළ රඳවා ගැනීමේ ආර්ථික ශක්තියක් ඒ රටවලට තිබිය හැකිද? දැනට මැදපෙරදිග රටවල් විශාල ආර්ථික අර්බුදයකට මුහුණ පාමින් සිටින බව පෙනේ. තායිලන්තය කර්මාන්තශාලා වසා දැමීමත් සමග එහි ගොස් සිටි බුරුම ශ්‍රමිකයන්ට ආපසු සිය රටට යාමට සිදු වූ සැටි අපි දුටිමු. අපේ ශ්‍රමිකයන්ටත් එවැනි ඉරණමක් අත් නොවනු ඇද්ද කොරෝනා ඒමට පෙර සිටම ඇමරිකාව හා බි්‍රතාන්‍ය ආරක්ෂණ මගක් වෙත එළඹ සිටි සැටි අපි දුටිමු. මැක්සිකෝවේ ශ්‍රමිකයන් ඒම වළක්වන ලෙස ලොකු තාප්පයක් බැඳීමට ට්‍රම්ප් පටන් ගත්තේය. බි්‍රතානය අගමැති ජොන්ස්ටන් බ්‍රෙක්සිට් ක්‍රියාත්මක කළේය. කොරෝනා වසංගතය සමඟ මේ ප්‍රවණතාව සිය දහස් ගණනින් වැඩි වනු ඇත. දැනටම ඇමරිකාවේ ශ්‍රමිකයන් බිලියන දෙකකට රැකියා අහිමිවී තිබේ. ඉතාලියේ දකුණු කොරියාවේ තත්ත්වය ද එවැනිම වෙයි. සිය රටේ ශ්‍රමිකයන් ඒ තත්වයට පත්වන විට පිටරටවලින් ආ ශ්‍රමිකයන්ගේ රස්සා ඉතුරු වෙයිද?

අපිට විනිමය සැපයු ඊලග මඟවන ඇඟලුම් කර්මාන්තයට අත්වන ඉරණම කුමක් විය හැකිද? මේ ඇඟළුම් වලින් 60% යන්නේ ඇමෙරිකාවට සහ යුරෝපයටයි. ඇඟලුම් සපයන ලෙස එවන ලද ඕඩර් ක්‍රියාත්මක කිරීම අවුරුද්දකින් කල් දමන ලෙස ඔවුන් විසින් දැනටම දන්වා තිබේ. ඒ අවුරුද්ද අවුරුදු ගනණක් වන්නට පුලුවන. මේ ඇඟලුම් කර්මාන්තයට උවමනා රෙදි ආම්පන්න සපයා ගන්නේ අපේ රටට තුළින් නොවේ. එය මසා දීමට ලැබෙන කුලියයි. අපට ලැබෙන්නේ ඒ අමුද්‍රව්‍ය ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය විනිමය අප ළඟ තිබේද? ඒවා ගැනීමට අවශ්‍ය ශක්තිය මේ රටවලට තිබේද? ඒ ශක්තිය මේ වෙන විට ඇත්තේ කොරෝනාව මැඩ පැවැත්වූ චිනයට පමණක් යැයි එක්තරා ව්‍යාපාරිකයකු පවසනු මම ඇසීමි.

පසුගිය කාලය තුළ අපේ නායකයන් කට ඇරගෙන බලා සිටියේ පිටරට ව්‍යාපාරිකයන් මෙහි පැමිණ ආයෝජන කරන තුරු ය. ත්‍ෘෂ මඟින් අපව සංවර්ධනය කරන තුරු ය. සිය රටේ ශ්‍රමිකයන්ට රස්සා දිය නොහැකි ව්‍යාපාරිකයෝ මෙහි පැමිණ අපේ මිනිස්සුන්ට රස්සා දෙන තුරු යි. මෙහි ආයෝජනය කිරීමට තබා සිය රටේ ආයෝජන කිරීමට අවශ්‍ය ආර්ථික ශක්තිය ඔවුන් සතු නොවෙනු ඇත.
විනිමය ලබා ගැනීමේ අනෙක් උපාය මාර්ගය වූයේ සංචාරක කර්මාන්තයයි. පිටරුටියන් මෙහි පැමිණ ඩොලර් දි යන තුරු අපි බලා සිටියෙමු. දැන් මෙහි පැමිණ අපට දී යන්නට තරම් ඩොලර් ඔවුන් ලඟ මේ වනවිට තිබේද? ඩොලර් ධනවතුන් කෙසේ වුව ගන්ජා ගැහීමට පුරුදු වූ හිපියෝ නම් මේ රටට එන්නට පුළුවන. කොරෝනාව ගෙන ආවේ මේ සංචාරකයන් නොවේද?

මේ අයුරින් සලකා බලන විට අපගේ පැවැත්මට අවශ්‍ය විනිමය ගෙන දුන් සියලු උල්පත් අද වනවිට සිඳී ඇත. අපට තවදුරටත් ඔවුන් මත යැපිය නොහැකිය. එපමනක් නොවේ අද අපට මුහුණදීමට ඇත්තේ සංවර්ධනය ගෙන යෑමේ ප්‍රශ්නයට නොව මේ රටේ ජනතාව බඩගින්නේ මිය යෑම වළක්වා ගන්නේ කෙසේද යන ප්‍රශ්නයටයි.

මේ අරභයා අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා විසින් විද්‍යුත් මාධ්‍ය ඔස්සේ කරන ලද කතාවට මම සවන් දුනිමි.
එහිදී එතුමා පවසා සිටියේ මෙතෙක් පවත්වාගෙන ආ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියේ විශාල වෙනසක් සිදු විය යුතු බවයි. ආනයනය සම්පූර්ණයෙන් ම පාහේ නවත්වා ආහාර සුරක්ෂිතතාවය මුල් කරගත් ස්වයං පෝෂිත ආර්ථිකයක් වෙත අප වහා ගමන් කළ යුතු බව ය. ගම මුල් කරගත් ආර්ථික අවශ්‍යතාවය එතුමා විසින් අවධාරණය කරන ලදී. එතුමාගේ ඒ කතාව මැති ඇමැතිවරු සියලු දෙනා විසින් ද පුනරුච්චාරණය කරනු මම දුටිමි.
අගමැතිතුමා මෙසේ පැවසුවද රජයට උපදෙස් දෙන තවත් පිරිසක් මේ ස්වයං පෝෂණ මාර්ගයට අමතරව නව ලිබරල් වාදී මගද ප්‍රගුණ කළ යුතු යැයි උපදෙස් දෙන බව පෙනෙන්නට තිබේ. මේ මාර්ග ගවේෂකයන් විසින් මෙවන් උපදෙස් දීම ගැන අප පුදුම විය යුතු නොවේ. ටික කලකට පෙර නව ලිබරල්වාදී මගෙහි අනුසස් අපට කියා සිටියේ මේ පිරිසයි.

මෙවේලෙහි මීට පනස් වසරකට පෙර (1973) මා කියැවූ මේ රටේ ආර්ථිකය මුල් කොට ලියන ලද නිබන්ධනයක් මට සිහි වෙයි. එය ලියන ලද්දේ පිලිප් ගුණවර්ධන මහතාගේ කුඹුරු පනත සම්පාදනය කළ පී.ජී. එස්. සිල්වා නමැති ආර්ථික විද්‍යාඥයා විසිනුයි. එවැන්නක් කිරීමට එතුමා පෙළඹෙන්නට ඇත්තේ ඒ වේලේහි රටේ තිබූ තත්ත්වය විය යුතුය. ආනයනය සඳහා අවශ්‍ය විනිමය නොතිබූ අතර දේශීය කෘෂි නිෂ්පාදනය ද ඒ වින විට කඩාවැටී තිබිණ.

1970 දී බලයට පැමිණි බණ්ඩාරනායක මැතිනියගේ රජය පෙරළා දැමීමට ඇමරිකාව ප්‍රධාන බටහිර බලවතුන්ට උවමනා වී තිබිණි. එතුමිය ගෙනගිය ජනසතු කිරීම් ඇමරිකන් ඉන්දන සමාගම් ජනසතු කිරීම බලවතුන් ගේ දැඩි අප්‍රසාදයටට හේතු විය. ඒ රජය ඔවුන් දුටුවේ තමන්ට සතුරු රාජ්‍යයක් ලෙයසි. ලෝක බැංකුව අන්තර්ජාතික මූල්‍ය අරමුදල විසින් කිසිදු ආධාරයක් නොදෙන ලදී.
එදා මේ රටේ පැවති තත්වය අද පවතින තත්වයට තරමක් දුරට සමාන වුවද එය අද පවත්නා තර්ජනාත්මක බිය දනවන තත්වය වැන්නක් නොවීය.

ජි.වී.එස්. ද සිල්වා මහතාගේ නිබන්දය පළ වූයේ මේ අවස්ථාවේදී යි.
ඔහු විසින් එය හඳුන්වන ලද්දේ ‘ආර්ථික සංවර්ධනය සඳහා මිථ්‍යාදෘෂ්ටික අදහස් කිහිපයක් යනුවෙනුයි.

ඔහු මේ දීර්ඝ නිබන්ධනයෙන් මූලික කරුණු තුනක් ඉදිරිපත් කර තිබේ.

1. මෙතෙක් අප ගෙන ඇත්තේ නගරය මුල්කර ගත් සංවර්ධන මාර්ගයකුයි. ගම නගරයේ ආධිපත්‍යයට යටත් කර තිබේ. නගරය ගම මත යැපෙන පාරපෝෂිතයෙකි. කොළඹ යනු මේ රටේ අගනුවර නොව ලන්ඩනයේ සැටලයිටයකි.

2. අද ඇති මේ තත්ත්වය වෙනස් විය යුතුයි. මෙතෙක් ගෙන ආ මේ සංවර්ධන මාර්ගය සම්පූර්ණයෙන් අනෙක් පැත්තට හැරවිය යුතුයි. එය නගරය මුල් කරගත්තක් නොව ගම මුල් කරගත්තක් විය යුතුයි. සියලු නිෂ්පාදන මාර්ග ගම මුල්කර ගත් ඒවා විය යුතුය.

3. ගම සහ නගරය යන දෙකම එකවර සංවර්ධනය කළ හැකි නොවේ. ඒ දෙකම එකවර සංවර්ධනයට යාම අවසන් වන්නේ ඒ දෙකම අසංවර්ධනය වීමෙනි.

එතුමාගේ මේ නිබන්ධය එදාට වඩා අදට අදාළ වන අද දෙස බලා ලියන ලද අනාගත වාක්‍යයක් ලෙස මම දකිමි.

නව ලිබරල්වාදී මනසින් ඉවත් විය නොහැකිව ගම ද ගැටගසාගෙන නව ලිබරල් වාදය ඔස්සේ යමින් රට බේරා ගැනීමට තැත් කරන උපදේශකයන් විසින් ඉහත සඳහන් කළ කරුණු වටහා ගැනීම යෙහෙකි.

මේ රටේ ජනතාව සාගතයෙන් මිය යෑම වැලළැක්වීමට නම් ඒ සඳහා ඇති එකම මග අප වහ වහා ගම මුල් කරගත් ආර්ථිකයක් වෙත යෑමයි. මේ සඳහා ඊළඟ අවුරුද්ද සම්පූර්ණයෙන් කැප කළ යුතුයි. සියලු නිෂ්පාදන මාර්ග ගම මුල් කරගත යුතුයි. කෘෂි නිෂ්පාදනය දියුණු කිරීමට අවශ්‍ය ඥානය ගොවි ජනතාවට ලබා දිය යුතුයි. කෘෂි නිෂ්පාදනය පහසු කරන ක්‍රම ගොවි ජනතාවට හිමි කළ යුතුයි. කෘෂි ආර්ථිකයට අවශ්‍ය කර්මාන්ත ගම තුළ ආරම්භ කළ යුතුයි. පිටරටින් අප ලබා ගන්නා සියලු තාක්ෂණික ඥානය ගලා යා යුත්තේ ගමටයි.

මේ මගින් ඊළඟ අවුරුද්ද අවසන් වන විට මෙරට ස්වයංපෝෂිත රටක් බවට පත් කර තිබිය යුතුයි. අප පාන්පිටි කන ජාතියක් නොව බත් කන ජාතියක් බවට පත්වී තිබිය යුතුයි. ගැමියා සමෘද්ධියට අතපාන නිවටයෙකු නොව සුබසාධන සමාජවාදී ආර්ථිකයක කොටස්කරුවෙකු බවට පත් ව තිබිය යුතුයි.

ආනයනය සම්පූර්ණයෙන් ම පාහේ නැවැත්විය යුතු අතර ලැබෙන සීමිත විනිමය යොදාගත යුත්තේ අවශ්‍ය ඖෂධ වර්ග ගෙන්වීමට සහ දේශීය ව්‍යාපාරිකයන්ට සිය ව්‍යාපාර පවත්වා ගැනීම සඳහා අතිශයින් අවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය උපකරණ ආනයනය කිරීම සඳහා පමණි. මේ රටේ ඇති අමුද්‍රව්‍ය යොදා ගනු ලබන කර්මාණ්ත බිහි කිරීම වෙත ඔවුන්ගේ අවධානය යොමු කළ යුතුයි. ආනයනය මත සඳහා මුලින්ම යැපෙන අනවශ්‍ය සියලු කර්මාන්ත අත්හිටුවිය යුතුයි. බෙන්ස් කාර් වලින් පියඹා යාම සහ තනා ඇති සීඝ්‍රගාමී මාර්ග තවදුරටත් අවශ්‍ය නොවේ. දැනට පටන්ගෙන ඇති කොළඹ වටා උඩින් යටින් යන පාරවල් තැනීම වහා අත්හිටුවිය යුතුයි. ඒ සඳහා යන ධනස්කන්ධය අපගේ අගනුවර අනුරාධපුරයට ගෙනයෑම සඳහා යොදාගත යුතුයි. බණ්ඩාරනායක මහතා ප්‍රධාන ජාතිහිතෛෂින් විසින් කලකට පෙර ගෙන එන ලද ඒ යෝජනාව යළි සලකා බැලීමට කාලය උදාවී ඇති බව අපගේ වැටහීමයි. එය අප මුහුණ මුහුණ දෙන බොහෝ ප්‍රශ්න වලට විසඳුමක් වනු ඇත.

ඉහතින් සඳහන් කළ වෙනස්කම් ආරම්භ කිරීම් මගින් කොරෝනාව විසින් කරනු ලබන්නේ අප යළි ගම මුල් කරගත් අප සතුව තිබූ සභ්‍යත්ව රාජ්‍යය වෙත කැඳවාගෙන යෑම නොවේද? එය වෙස්වලාගත් ආශිර්වාදයක් නොවේද? අපට උගන්වන පාඩම එය නොවේද?

ආචාර්ය ගුණදාස අමරසේකර