බඩගින්නට කටේ දාගත්තු එක හපන කොට ඩෝං ගාල ඒක පිපිරිලා වේදනාවෙන් ගල්ගැහිල මැරිල යද්දි එයා අපෙන් දණ ගහල වැඳල අහනව වගේ ” ඇයි මට ඔයාල මෙහෙම කලේ” කියල

ඔබ දැන් තන්තිරිමලේ වගේ උතුරු මැද පලාතක ප්‍රදේශයකට ගියොත් ඔබට පෙනේවි ඒ අවට කැලෑ රොදවල් නියඟින් වේලිලා, ගස් ඉපල් වෙලා, මානා පඳුරු මැරිල. එක තණකොල ගහක්වත් පේන්න නෑ. ඒව දුවිල්ල බවට පරිවර්තනය වෙලා.

එහෙම නියං සමයක සත්තු එනව මිනිස්සුන්ගෙ කොලපාටින් පිරුණු වගාභූමි වලට බඩගින්නට මොනවහරි බඩට දාගන්න, වගා ළිං වලින් වතුර බොන්න. මොණරු, වළිකුකුලො, වඳුරො, අලි. මොකද ඒ තමයි එයාලගෙ බඩගින්න නිවන තැන. පිපාසය සංසිදුවන තැන.

අලියෙක් කිවිවම එයාට ලොකු බඩක් තියෙන ගොඩක් ආහාර ඕන සතෙක් . ඒක නිසා එයාට බඩගින්න දරා ගන්න බෑ!!! එයාලට ඉල්ලන් කන්න දන්නෙත් නෑ .ඒ ආපුවහම අපි කරන්නෙ ඒ අසරණයට වෙඩි තියන එක, හක්ක පටස් තියල උගෙ ඔලුවම පුපුරවනව එක. වෙන ක්‍රමයක් අපිට නෑ. එහෙම ක්‍රමයක් ගැන හිතන්න අපේ සමාජයට උනන්දුවකුත් නෑ. එහෙම ක්‍රමයක් හදල දෙන පාලකයො අපි පත්කරගත්තෙත්, පත්කර ගන්නෙත් නෑ.

අපි පත්කරගත්තෙ වන ජීවි එකෙන් වගාව පාලුකරන කුලු හරක් අල්ලල අභය භූමිවලට අතඅරින්න යනකොට උන්ව ලිහල නිදහස් කරන ගමන්, කොස් ගස්වලට නැගල කොස් කඩල දීල ඒව කැමරකරල පත්තරවලවලට දාල වීරයො වෙන ගොන් ඇමතිවරු. එහෙමත් නැත්නම් මාධ්‍යවලට ඇවිල්ල ලොකු කතා කියල අපිව රවට්ටල අපේ ඡන්ද ටික ගන්න කපටි, තක්කඩි දේශපාලකයො. පක්ෂ, පාට භේදයකින් තොරව මේ 226ම අඩු, වැඩි වශයෙන් කරන එකම දෙය තමයි ඕක.

ඉතිං ලාංකිකයෙකු විදිහට මමත් මේ සහගහන අපරාධයට වග කියන්න ඔන. මොකද මිනිස්සු මේ තත්වයට පත් කලේ අපිමයි. අපේ නිහැඩියාවයි. ඒක නිසා අපිත් මෙම අපරාධයේ කො‍ටස් කාරයෝ, මොකද තවමත් අපිට මේ ක්‍රමය වෙනස් කරන්න බැරි වුනා.